Mehr Infos:
Sind Bolero, Fliege und Hosenträger unvermeidlich, wenn man im Jahr 2016 in einer Band Akkordeon spielt? Man mag schmunzeln, doch hinter dieser scherzhaften Frage steckt eine andere, ernstere: Welche Rolle spielt das Akkordeon in der modernen Popmusik?
Bei Alonso Caxade und der Truppe, die unter seinem Namen bekannt wurde, muss man erstere leider (oder erfreulicherweise) bejahen. Die Antwort auf die zweite Frage dagegen fällt komplex aus: Ihre nostalgische, mit subtilen Akkordeon-Akzenten durchzogene Troubadour-Folkmusik hat etwas, das aufhorchen lässt. Sie wissen schon, dieses gewisse Etwas, ohne das die Medien sie keines Blickes, oder eher keines Ohres, würdigen würden!
Und noch ein Hinweis für alle, die beim Wort Akkordeon lieber schnell das Weite suchen: Beim Auftritt in Toulouse wird die Gruppe von der Banda da Música da Bandeira begleitet, einem Philharmonischen Orchester, das bei der Namensgebung auch nicht wirklich mit Kreativität gesegnet war.
Mehr Infos:
Das Cuarteto Caramuxo wurde 1989 in Galicien gegründet, damals noch als Klarinettenquartett. Zu den vier Musikern mit klassischer Ausbildung gesellten sich schließlich auch ein Drummer und ein Akkordeonspieler, was aus dem Quartett eigentlich ein Sextett machte, doch die Formation blieb bei ihrem ursprünglichen Namen.
In der Musik des Cuarteto Caramuxo werden die galicischen Traditionen am Leben erhalten. Dabei sind die Künstler keineswegs rückwärtsgewandt oder auf ihre Herkunft fixiert, sondern vermischen das musikalische Erbe mit unterschiedlichsten Einflüssen vom New-Orleans-Jazz über Swing bis hin zu Funk. Ihr multikulturelles Musikideal spiegelt sich auch in dem Album Arrieros somos wieder, das im vergangenen Jahr erschienen ist.
Mehr Infos:
Lassen Sie sich nicht von seinem Dudelsack in die Irre führen. Carlos Núñez wird Sie nicht darüber aufklären können, ob Schotten unter ihrem Kilt nun Unterwäsche tragen oder nicht. Denn auch wenn alles an ihm nach den britischen Inseln aussieht, ist er keinen Deut schottischer als Mel Gibson (auch Braveheart kann täuschen).
Bei genauerem Hinsehen stellt man fest, dass er gar keinen Dudelsack in den Händen hält, sondern eine Gaita. Und wie dieses Instrument richtigerweise erahnen lässt, stammt Núñez, der auch schon mit den Chieftains zu sehen sowie auf dem Soundtrack von Die Chroniken von Erdsee von Miyazaki zu hören war, aus Galicien.
Ein vielseitiger Mann also, der mit seiner Kombination aus keltischen und klassischen Instrumenten auf der Bühne von Rio Loco in Toulouse das verkannte keltische Erbe Westspaniens aufleben lässt.
Mehr Infos:
Mehr Infos:
Das Galicien-Zentrum der Universität Heidelberg möchte Sie ganz herlizlich zur Veranstaltung „Die “fünfte Provinz” in Lateinamerika: zweieinhalb Jahrhunderte galicische Migration in Argentinien“ von Dr. Ruy Farías (CONICET / Museo de la Emigración Gallega en la Argentina / Universidad Nacional de San Martín) einladen.
Sie findet am 6. Juli um 14:15 Uhr im Raum 016 des Romansichen Seminar statt.
Über Ihre Teilnhme an dieser Veranstaltung würden wir uns freuen.
Mehr Infos über Dr. Ruy Farías:
José Gil. Recuperada polo CGAI e o Consello da Cultura Galega
Quelle: http://galicia100.consellodacultura.gal/obxecto/view/71
O documental Nuestras fiestas de alláchegou ata nós no ano 1999 nunha copia cinematográfica en soporte de nitrato de celulosa de 865 metros de lonxitude, con tinguiduras e viraxes de cor, e imaxes rodadas por José Gil Gil, coa axuda dos seus cuñados Enrique e Constantino Sarabia, no ano 1928 en diversas localizacións do Val Miñor (Vincios, Morgadáns, Nigrán, Chaín, Gondomar, Baiona). Esta copia foi entregada á Filmoteca Española por D. Manuel Durán Pérez, membro da Unión Hijos de Morgadanes en Montevideo, que, xunto co Consello da Cultura Galega e o Centro Galego de Artes da Imaxe, se ocupou da súa restauración e reprodución nun soporte de seguridade (triacetato de celulosa).
José Gil Gil (Rubiós, As Neves, Pontevedra, 1870 Vigo, 1937) foi unha das máis importantes figuras nos albores da cinematografía galega. Despois dos seus comezos como fotógrafo en Mondariz e Ourense, abre o seu primeiro estudio en Vigo no ano 1905. A súa relación co cine nace coas proxeccións de vistas fotográficas da cidade de Vigo e a súa contorna nos cines de Isidro Pinacho (Victorius Graph e Salón Pinacho) e mais a compra dunha cámara Gaumont no ano 1910 coa que ha filmar todo tipo de reportaxes por encarga, tanto institucionais como industriais, familiares ou publicitarias: desde Visita de los ingleses a Vigo ata, vinte e cinco anos despois, La península del Morrazo, no ano 1935, nun intento de construír un cinema rexional galego. Foi o primeiro operador galego, o primeiro director de ficción galego (Miss Ledyia, 1916) e o primeiro produtor, xa que no ano 1919 funda con Fausto Otero a primeira produtora cinematográfica galega, Galicia Films. Tamén foi precursor en contar con positivadora e laboratorio nunha cidade, Vigo, que neses anos estaba a obter moita relevancia no terreo industrial e turístico grazas ás conserveiras, aos estaleiros e ás liñas navieiras transatlánticas de pasaxeiros. Precisamente nestas
liñas, e grazas aos seus contactos coa emigración en América, José Gil enviaba e mesmo proxectaba as películas que lle pedían diversas sociedades e colectivos de emigrantes galegos establecidos en Sudamérica ou no Caribe (Arxentina, Uruguai, Brasil e Cuba) dende finais do século XIX e principios do XX.
A película da que estamos a tratar é unha das poucas que se conservan deste chamado «cinema de correspondencia» do primeiro terzo do século XX. Foi encargada pola Unión Hijos de Morgadanes en Montevideo á empresa Galicia Cinegráfica, de José Gil, por unhas 2500 pesetas, e estreada o 14 de marzo de 1929 no Teatro Ariel de Montevideo. Estas películas estreábanse, por mor da gran forza social dos colectivos galegos, nos mellores e meirandes teatros da Habana, Bos Aires ou Montevideo. Amosábanlles aos emigrados, ademais dos elementos paisaxísticos, a realidade social e a vida cotiá do noso país neses anos en que as remesas de cartos enviadas por estes constituían unha das principais achegas, cando non a única, para a construción de escolas e outros edificios sociais. Esta correspondencia fílmica mantívose durante moito tempo grazas tanto a José Gil, quen filmou moitas máis das que, por desgraza, conservamos (Nuestras fiestas de allá, 1928; Galicia y Buenos Aires, 1931), como a fotógrafos ou cineastas emigrados que gravaban os actos públicos, institucionais ou de carácter festivo destas sociedades galegas.
A filmografía de José Gil incluíu máis de 150 títulos dos que só conservamos (no arquivo do Centro Galego de Artes da Imaxe Filmoteca de Galicia) unha exigua parte, pois, logo de varias experiencias comerciais frustradas e traxedias familiares, morreu esquecido e pobre. Alén disto, o seu arquivo perdeuse seguramente pola propia natureza do nitrato de celulosa, produto moi inflamable, causante de moitos incendios en cines e laboratorios da época e empregado na fabricación de obxectos como peites, bandexas, calzadores, etc. Este sólido tamén se reemulsionaba nos tempos de escaseza de importación ou fabricación de material virxe para cinematografía, por exemplo no período da guerra civil en España. Malia tales circunstancias adversas, esta película consérvase no seu nitrato orixinal na Filmoteca Española.Para saber máis
AMO GARCÍA, Alfonso del (1996): Inspección técnica de materiales en el archivo de una filmoteca, colección «Cuadernos de la Filmoteca», Madrid, Instituto de la Cinematografía y de las Artes Audiovisuales.
GONZÁLEZ ÁLVAREZ, Manuel (1999): «Películas de correspondencia. José Gil: Imaxe e memoria de Galicia», en Cine restaurado: Nuestras fiestas de allá (1928), Galicia y Buenos Aires (1931), Santiago de Compostela / A Coruña, Consello da Cultura Galega / Centro Galego de Artes da Imaxe.
NOGUEIRA OTERO, Xosé (1997): O cine en Galicia, Vigo, A Nosa Terra.Nogueira Otero, Xosé (1997): O cine en Galicia, Vigo, A Nosa Terra.
Mehr Info: