Die Wege der Eintracht. 14 Dokus über Jakobsweg
Arquivo por meses: Setembro 2015
Akademisches Angebot im SW 2015-2016. Galicisch III. Übersetzung DE>GL
DONNERSTAG; wöch; 09:00-11:00; ab 15.10.2015; Seminarstrs. 3 / RS 017
Prezi zum Kurs: <http://prezi.com/6wmm8edhwziw>
Die galicische Sprache und Kultur ist eng mit der spanisch- und portugiesischsprachigen Welt verknüpft und ist heute eine der vier offiziellen Sprachen des spanischen Staates. Diese Übung soll Sprach- und Kulturkenntnisse in zweifacher Hinsicht vertiefen: Einerseits werden phonetische, morphosyntaktische und soziohistorische Aspekte vertieft; andererseits sollen zu einem besseren Verständnis die linguistischen und soziokulturellen Beziehungen zwischen dem Galicischen und den angrenzenden romanischen Sprachen (Portugiesisch und Spanisch) behandelt werden.
Während des Kurses sollen die Studierenden praktische Arbeiten mithilfe der IKT anfertigen, die später in die Evaluation gerechnet werden. Studierende mit herausragenden Leistungen werden dazu angeregt, an Sommerkursen teilzunehmen, die von den verschiedenen galicischen Universitäten angeboten werden zur Vertiefung der in diesem Kurs erlangten Kenntnisse. Der Kurs bereitet die Studierenden des Weiteren auf die Prüfung durch die Xunta de Galicia zur Erlangung des offiziellen galicischen Sprachzertifikats vor (entsprechend dem gemeinsamen europäischen Referenzrahmen für Sprachen).
Mehr Informationen:
Akademisches Angebot im SW 2015-2016. Galicisch II
DONNERSTAG; wöch; 11:00-13:00; ab 15.10.2015; Seminarstrs. 3 / RS 317
Prezi zum Kurs: <http://prezi.com/y77bx_nycfqh/>
Die galicische Sprache und Kultur ist eng mit der spanisch- und portugiesischsprachigen Welt verknüpft und ist heute eine der vier offiziellen Sprachen des spanischen Staates. Diese Übung soll Sprach- und Kulturkenntnisse in zweifacher Hinsicht vertiefen: Einerseits werden phonetische, morphosyntaktische und soziohistorische Aspekte vertieft; andererseits sollen zu einem besseren Verständnis die linguistischen und soziokulturellen Beziehungen zwischen dem Galicischen und den angrenzenden romanischen Sprachen (Portugiesisch und Spanisch) behandelt werden.
Während des Kurses sollen die Studierenden praktische Arbeiten mithilfe der IKT anfertigen, die später in die Evaluation gerechnet werden. Studierende mit herausragenden Leistungen werden dazu angeregt, an Sommerkursen teilzunehmen, die von den verschiedenen galicischen Universitäten angeboten werden zur Vertiefung der in diesem Kurs erlangten Kenntnisse. Der Kurs bereitet die Studierenden des Weiteren auf die Prüfung durch die Xunta de Galicia zur Erlangung des offiziellen galicischen Sprachzertifikats vor (entsprechend dem gemeinsamen europäischen Referenzrahmen für Sprachen).
Mehr Informationen:
Akademisches Angebot im SW 2015-2016. Galicisch I
Embed from Getty Images
MONTAG; wöch; 14:00-16:00; ab 12.10.2015; Seminarstrs. 3 / RS 017
Prezi zum Kurs: <http://prezi.com/af9b8owilbf9/>
Die Übung richtet sich an RomanistInnen und SprachwissenschaftlerInnen, die diese mit der spanisch- und portugiesischsprachigen Welt verknüpfte romanische Sprache kennenlernen möchten. Das Galicische ist heute eine der vier offiziellen Sprachen des spanischen Staates. Neben einer kommunikativ und kontrastiv ausgerichteten Einführung in die galicische Sprache, werden auch grundlegende soziokulturelle und historische Aspekte des modernen Galicischen behandelt.
Während des Kurses sollen die Studierenden praktische Arbeiten mithilfe der IKT anfertigen, die später in die Evaluation gerechnet werden. Studierende mit herausragenden Leistungen werden dazu angeregt, an Sommerkursen teilzunehmen, die von den verschiedenen galicischen Universitäten angeboten werden zur Vertiefung der in diesem Kurs erlangten Kenntnisse. Der Kurs bereitet die Studierenden des Weiteren auf die Prüfung durch die Xunta de Galicia zur Erlangung des offiziellen galicischen Sprachzertifikats vor (entsprechend dem gemeinsamen europäischen Referenzrahmen für Sprachen).
Mehr Informationen:
Akademisches Angebot im SW 2015-2016. ÖKOLINGUISTIK UND TRANSKULTURALITÄT IN DEN MINORISIERTEN EUROPÄISCHEN GEOKULTURELLEN RÄUMEN. VON DER ERSTEN PILGERFAHRT NACH SANTIAGO DE COMPOSTELA BIS ZUR GEGENWART
MITTWOCH; wöch; 16:00-18:00; ab 14.10.2014; Seminarstrs. 3 / RS 017
Prezi zum Kurs: <https://prezi.com/brzbbmlt17hj/>
Die heutige Gesellschaft unterliegt einem allgemeinen Anstieg von Wechselwirkungen (sei es zwischen kulturellen Phänomenen, Ideen, Bevölkerungen, etc.), einer Intensivierung von Verbindungen und Einflüssen, die grenzüberschreitende Beziehungen in Normalität verwandeln. Diese Intensivierung hat einerseits eine Ausweitung der soziokulturellen, politischen und wirtschaftlichen Beziehungen zur Folge und andererseits eine größere Überlappung des Globalen und Lokalen. Außerdem wirkt diese neue Gegebenheit wie ein Katalysator, der neue soziokulturelle Phänomene erzeugt.
Auf der anderen Seite bietet uns die Sprache viele Handlungsmöglichkeiten: Sie ermöglicht es uns, unsere eigenen Hirnfunktionen zu beobachten, miteinander zu kommunizieren und Gesellschaften mit großer sprachlicher Vielfalt auszubilden. Vor diesem Hintergrund bietet das Proseminar Inhalte an, die im Zusammenhang mit der Ökolinguistik, Transkulturalität und dem Jakobsweg stehen: die Entdeckung der Grabeskirche, die Pilgerfahrten, die soziopolitische Entwicklung und der Kontakt zwischen unterschiedlichen Sprachen und Kulturen. Des Weiteren wird ein ganzheitliches Verständnis der transkulturellen Phänomene der westlichen Welt angestrebt, vom Jakobsweg zur Internetrevolution. So wird den Studierenden einer der Meilensteine der Geschichte der Zivilisationen nähergebracht, sowie ein kontrastiver Ansatz zum Verständnis der Veränderungen in Kultursystemen vorgestellt.
Der Erwerb eines Scheins ist durch regelmäßige, aktive Teilnahme, ein mündliches Referat sowie eine schriftliche Hausarbeit möglich. Alternative Prüfung (für Landeskunde [WPO 2001], Wahlmodul PS Kulturwissenschaft [GymPO 2009]): aktive Teilnahme (25%), Referat (25%), schriftliche Klausur (50%).
Mehr Informationen:
Ein #Botafumeiro (Weihrauchfass), ein kolossale Marketing des Mittelalterso Medievo
Quelle: http://www.gciencia.com/historias-gc/o-botafumeiro-un-marketing-colosal-do-medievo/
O botafumeiro da catedral de Santiago. / LMBS
O investigador compostelán Julio Vázquez desminte ó cronista Neira de Mosquera, que no século XIX “inventou” a función de ambientador do incensario
Na historia hai falsedades ou medias verdades que, de tanto repetilas, superan o clixé de lenda e transitan até a certeza no imaxinario colectivo aínda non se axusten a verdade científica. A data de orixe do botafumeiro da catedral de Santiago, por exemplo, ou a súa funcionalidade, son dous exemplos. Nin data do século IX nin é un xigantesco ambientador para espantar o fedor de homes e gando acubillados baixo a bóveda de pedra logo de meses de camiñata.
Calquera visitante da catedral, e mesmo así o explican os guías, coida que a finalidade do botafumeiro era disimular co cheiro do incienso a peste dos pelegríns nos séculos nos que o xabón era unha quimera e a hixiene persoal, un vicio da realeza.
Mais non é certo. A súa orixe cronolóxica concentrase, moi probablemente, entre os anos 1422-1423, coincidindo co primeiro Ano Santo documentado no século XV e baixo o episcopado de Lope de Mendoza, un prelado de orixe andaluz empeñado en facer de Santiago a Roma galega. O botafumeiro formaba parte do ritual da liturxia eclesiástica, aínda que tamén servise para espantar o cheirume e darlle un respiro os narices. Foi concebido como un elemento colosal de marketing grandioso para o turismo peregrino da época, un delirio de grandeza medieval co que Lope de Mendoza, mecenas de gusto refinado, quería imitar o desexo de grandiosidade que foi o xérmolo da construcción da catedral de Sevilla.
Se entón, o seu cabildo proclamou “Hagamos unha Iglesia tan grande, que los que la vieren acabada nos tengan por locos”, a filosofía coa que se concebiu o botafumeiro era a de: “Fagamos un incensario tan grande que nos teñan por tolos”. Así o expón logo de anos de investigación, Julio Vázquez, o profesor da Historia da Arte da Universidade de Santiago (USC), aínda sorprendido polos mitos que se perpetúan aínda que a ciencia apunta outros orixes e camiños.
A filosofía do incensario foi: “Fagamos un tan grande que nos teñan por tolos”
Moito se ten indagado sobre a data da orixe do botafumeiro nos últimos 160 anos, explica o profesor no artigo Un delirio de grandeza na Compostela medieval. Conta que parte da confusión provén dos artigos do xornalista compostelán do século XIX Antonio Neira de Mosquera (Santiago, 1818-1853) que se erixou no ‘peculiar’ cronista e pseudohistoriador da cidade cunha serie de relatos costumbristas, compilados en Monografías de Santiago (1850), nos que misturaba datos con lendas e a súa imaxinación, relata o profesor Vázquez. Os textos de Neira daban pé “a un extraño cóctel” de ideas e datos que presentaba por escrito con apariencia de rigor.
Neira de Mosquera foi dos primeiros en apuntar o século IX como o albor do botafumeiro. Foi una tese pronto desbotada pola mais extendida (e respetada) de López Ferreiro, que se mergullou nos documentos históricos da catedral para situalo no século XIV, baixo o episcopado de Berenguel de Landoira. En troques, e logo de facer unha “relectura das citas documentais do botafumeiro”, Julio Vázquez planteou unha nova adscripción cronolóxica, algo posterior, que o coloca “quizáis entre os anos 1422 e 23” e que xorde a iniaciativa do círculo do arcebispo.
O profesor compostelán chama a atención sobre outra cuestión que é o tempo que discorre entre a súa concepción e a súa posta en marcha porque “foi un sistema complexo que no n tiña precedentes e que non atopou resposta teórica até o século XIX”. Explica, por exemplo, como Diego de Guzmán, o enviado do rei Felipe III no outono de 1610 para facer o Camiño a modo de blogueiro medieval, conta no seu diario como era o extraño ritual no que o botafumeiro tropezaba unha e outra vez coa bóveda de pedra, a 22 metros sobre o chán, soltando nas subidas e baixadas anacos e brasas do carbón en chamas.
Nas visitas á catedral séguese contando que a finalidade era disimular a peste dos peregrinos
Por una cita, sábese con certeza que o botafumeiro xa existía en 1426 a partires do inventario e reconto dos tesouros da catedral que fai, o 4 de xullo, Juan Fernández de Canas -cita Vázquez- tras falecer o tesoreiro anteiror, Afonso Martís.
No 1852, Neira de Moquera, que se facía eco da tradición compostelá, escribiu que o botafumeiro xurdir para “para purificar o ambiente da catedral, corrompido polas veladas dos romeiros”. Deu pé a pensar que o incensario era un xigantesco ambientador catedralicio maila que a súa función era puramente litúrxica, insiste Vázquez, da USC.
O botafumeiro actual pesa 53 kilos, fíxose en 1851 e ascende 21 metros para trazar un arco de 65 metros no se balanceo con velocidades que acadan os 70 quilómetros por hora. En só 80 segundos chega ao grado máximo de amplitude. “Unha máquina perfecta que segue a suscitar a admiración do home moderno como o facía co home medieval”, retama o investigador.
A torre ‘Berenguela’ que non é
As investigacións de Vázquez aínda nos deixan outro mito desmitificado. A Torre do Reloxo, no ángulo sudeste da catedral, na esquina entre as prazas da Quintana e Praterías, ou mais popularmente a ‘Berenguela’ , tense por una construcción que se atribue a Rodrigo de Padrón e concluida por Berenguel de Landoira, a primeiros do século XIV. Non foi tal, di Vázquez, que sitúa a súa construcción, fundamentalmente, entre 1484 e 1494, como sólido estribo da catedral para acoller as campás doadas polo rei Luis XI en 1483, polo que tamén se deu en chamar a torre do Rei de Francia, pola especial devoción do monarca galo por Compostela.
A Berenguela estaría situada na outra banda da praza do Obradoiro
“Tradicionalmente aceptouse como unha torre medieval iniciada por Padrón en rematada polo seu sucesor (Landoira), pero coido que non foi unha torre militar nin defensiva nin tivo relación algunha con Berenguel posto que nin son do mesmo século”, expón este investigador, que cita profusamente a bibliografía para probar a sua tese, que non foi rebatida, apunta.
O profesor compostelán sitúa a “verdadeira Berenguela” como unha torre forte que o arcebispo que lle deu nome ordeou levantar a fronte do pazo arcebispal, fronte a fachada occidental da catedral para a defensa do seu palacio e da igreza e que tamén fose “de gran beleza e adecuada para vivir en ela”. A torre Berenguela primixena, segundo estas investigacións, estaría no actual concello de Santiago e non no actual emprazamento, a do reloxo, como é coñecida por todos. Serviulles de casa os bispos ata que rematou por usarse como cárcere, cunha gran catapulta de pedras no alto.
Ein ‘Blogger’ des #Jakobsweg des 17. Jahrhunderts
Quelle: http://www.gciencia.com/historias-gc/o-blogueiro-do-camino-do-seculo-xvii/
Autorin: Lorena Bustabad
Corría o outono de 1610 cando Diego de Guzmán, o capelán maior da corte do rei Felipe III ‘O Piadoso’, foi enviado a percorrer o Camiño de Santiago por mandato real e dar conta aos monarcas de todo o visto e oído na súa peregrinación dende Aranda do Douro (Burgos) a Compostela. Os seus escritos convérteno en algo semellante a un blogueiro de viaxes do século XVII con pluma e pergameo. Unha das cousas que chamou poderosamente a atención desta testemuña real foi considerar o voo do botafumeiro que, no seu vaivén, petaba unha e outra vez coa bóveda pétrea da catedral de Santiago soltando, na súa viaxe de ida e volta ao teito, anaquiños de carbón mesturados con incenso. Así o anotou De Guzmán no seu diario, impresionado polo ostentoso da cerimonia litúrxica e dando por normal o movemento esaxerado dun dos incensarios máis famosos do mundo.
“O máis probable é que o botafumeiro tropezase porque a corda -que meneaban os tiraboleiros da época- non fose dabondo grosa”, apunta Julio Vázquez Castro, profesor titular de Historia da Arte da Universidade de Santiago (USC). É seu o mérito de ter rescatado do esquecemento o diario inédito de Diego de Guzmán, un manuscrito de 25 folios de principios do século XVII que durmía nos arquivos da Real Academia da Historia de Madrid, dentro da colección Salazar. O investigador seguía as pegadas remotas que presupoñían a existencia dun relato documentando da viaxe dun emisario do rei ‘piadoso’ a Compostela.
De Guzmán viaxaba deitado nunha liteira cun séquito de 25 serventes
Buscouno, conta, máis pola intuición de que existise que coa esperanza de achalo pero logrouno, case inesperadamente. Despois de tres anos baixo da lupa investigadora, o contido deste diario viu a luz 405 anos despois nunha publicación editada en 2014 por Albarellos co apoio da Xunta a través da Axencia de Turismo de Galicia como ‘A peregrinación a Santiago de Diego de Guzmán. Diario inédito de 1610’.
En Compostela agardaban a visita de Felipe III durante aquel Ano Santo como parte do voto feito ao apóstolo Santiago de peregrinar tras a expulsión dos moriscos.
Explica Castro que os asesores reais aconsellaron ao monarca non viaxar polos perigos de atravesar unha Galicia espesa en fragas e escasa en camiños, exposto a animalias e bandoleiros. O Rei optou por enviar a Diego de Guzmán con suntuosos regalos para a catedral: uns altos candeeiros de prata -que remataron por fundirse no século XIX, apunta o investigador que lles seguiu a pista ata onde a documentación o permitiu- e unhas luxosas teas de seda con fíos de ouro e prata que foron un regalo dos Duques de Médici.
Diego de Guzmán non foi un peregrino ao uso. O Camiño ocupoulle algo máis dun mes, entre o 19 de setembro e ao 26 de outubro que regresou a El Escorial (Madrid). Fixo parte do camiño comodamente deitado sobre a liteira que cargaba o seu séquito -unhas 25 persoas- precedido dun alguacil que tiña a encomenda de adiantarse na viaxe para procurarlle os mellores apousentos e encher a súa mesa dos manxares que outros non catarían xamais. Anotou distancias, horas de partida e chegada, concisos apuntamentos do lugar e o número de habitantes, entre outros detalles urbanísticos ou monumentais, recolle Castro na súa publicación.
Despois de visitar a catedral, sábese que De Guzmán acudiu ao convento de San Francisco. De regreso á Corte Real, deixaba este apuntamento para a historia, feliz de ter regresado san e salvo: “Le doy infinitas graçias [al Glorioso Apóstol Santiago] porque me ha traydo con salud y a todos los que binieron conmigo dessa santa romeria”.
Tour “Städt im Vergleich”: #SantiagodeCompostela und #Heidelberg (II)
Casa Gótica. Museo das Peregrinacións
Casa da Algalia de Abaixo
Pazo de Xelmirez
Salón de banquetes do Pazo de Xelmírez
Castelo de Rochaforte
Praza de Cervantes e a Igrexa de San Bieito
Igrexa de San Bieito (Praza de Cervantes)
Ponte do Sar
A Ponte do Sar
A Colexiata do Sar
Pazo de Bendaña (Praza do Toural)
Estatua de Atlas do Pazo de Bendaña
Estatua de Atlas do Pazo de Bendaña
Rúa do Preguntoiro
Rúa do Vilar
Tour “Städt im Vergleich”: #SantiagodeCompostela und #Heidelberg (I)
Igrexa de Santo Agostiño
Interior da Igrexa de Santo Agostiño
Igrexa da Compañía ou da Universidade
Interior da igrexa
Lugares de memoria: o Monte do Gozo
Monte do Gozo, Lavacolla
Lugares de memoria: rúa do Espírito Santo e as dúas Marías
As dúas Marías: Maruxa e Coralia. Máis información en: http://consellodacultura.gal/album/Theme/bio.php?id=213&album=am
Universidade. Colexio Fonseca
Claustro do Colexio de Fonseca
Universidade. Colexio San Xerome
Universidade. Facultade de Xeografía e Historia
Universidade. Paraninfo da Facultade de Xeografía e Historia
Universidade. Artesonados do Pazo de Fonseca
Universidade. Praza de Mazarelos
Universidade. Biblioteca da Facultade de Xeografía e Historia
Biblioteca América (Facultade de Xeografía e Historia)
San Martiño Pinario
Interior de San Martiño Pinario
Catedral de Santiago de Compostela
Fachada do Obradoiro
Escalinata da Catedral (Fachada do Obradoiro)
Pazo de Raxoi
Versión románica da Catedral
Pórtico da Gloria. Máis información en: http://www.catedraldesantiago.es/gl/node/456
Restos de policromía no Pórtico da Gloria
Catedral de Santiago de Compostela. Portada románica de Praterías
Claustro renacentista da Catedral de Santiago de Compostela
Catedral de Santiago de Compostela. Portada barroca da Praza da Inmaculada
Lehrprojekt: Unha entrevista europea | Ein europäisches Interview
Embed from Getty Images
por Luzie Walker e Olalla Rey
Locutores: Luzie Walker, Olalla Rey e Gabriel Pérez
—Ola, meu nome é Antonio e son colombiano. Traballo nunha axencia dun xornal lingüístico. Podo facervos unhas preguntiñas sobre as vosas vidas en Europa?
—Adiante!
—Natürlich, gerne.
—Por min ben tamén!
—Grazas! Unha persoa que viaxa ao estranxeiro sempre está noutro mundo. Johannes, agora que levas un ano en Santiago, queres quedar máis tempo? É dura a experiencia? E estudas ou traballas?
—Hallo Antonio, hier in Santiago ist es wundervoll. Alle Menschen hier sind unglaublich nett und hilfsbereit. Ich wurde schon oft eingeladen, bei Familien hier zu essen. Sie sagen dann immer, dass ihre Grossmutter sehr gut kocht und ich das unbedingt probieren müsse. Meistens kochen sie für zehn. Das kann doch niemand essen! Ich würde sehr gerne länger bleiben, aber leider kann ich das nicht, weil ich das Stipendium für die Universität nur für ein Jahr bekommen habe.
—É unha mágoa. E ti, Uxía? Viaxas a Alemaña dentro de pouco?
—Si, porque me gusta moito a cultura alemá e quero aprender o idioma. Marcho a Heidelberg. Tamén estudo xornalismo e aló a universidade é moi boa. Faime moita ilusión! Xa estiven unha vez en Múnic e pareceume fermoso! Gústame a vida no estranxeiro e por iso despois quero vivir en Inglaterra.
(Johannes é un mozo loiro, con patas de galo e fazulas gordechas. Uxía é una moza cos beizos finos e sempre frunce o ceño.)
—Entendédesvos entre vós? Falas alemá, Uxia? Falas galego, Johannes?
—Ja, ein bisschen. Aber es ist schon schwer. Ich habe schliesslich Spanisch gelernt und nicht Galicisch. Das macht es oft kompliziert hier.
—Non moito, por iso vou a Alemaña para practicar. Quero facer un curso intensivo nunha academia. Estou bastante intrigada polas diferenzas e similitudes culturais que me esperan.
—Que te esperas? É bo que existan tantos idiomas en Europa? Non dificulta a comunicación?
—Natürlich ist es so manchmal sehr schwierig, sich zu verständigen, aber man lernt dadurch viel über verschiedene Kulturen und das erweitert den Horizont. Ich finde das sehr schön.
—Eu estou de acordo.
—Grazas rapaces! Ata loguiño!
Galicien Zentrum der Universität Heidelberg 